Gouden bergen

“Wij feliciteren Mijnheer Leguijt. 7000 Euro wordt nu uitbetaald. Ja mijnheer Leguijt, hartelijk gefeliciteerd met uw prijsaandeel uit het enorme bedrag van 7000 Euro. Nogmaals: zevenduizend Euro bedraagt de geldsom die Fitanova nu uitbetaalt. U, meneer Leguijt, hoeft nu alleen nog maar te antwoorden – de porto voor uw antwoord vergoeden wij – zodat u uw contant geldbedrag uit deze prijssom direct op uw rekening ontvangt.”

Toen ik vandaag bij Bureaumaatje was om zijn nieuwgeboren baby te bekijken, overhandigde hij mij een envelop. “Bedankt”, zei hij gekscherend, “Ik krijg nu jouw junkmail in mijn brievenbus”.
De reden hiervoor was dat ik vorige maand een bestelling had geplaatst bij TelSell en het op zijn adres had laten bezorgen. Mijn bestelling was namelijk een cadeautje voor K. en ik wilde graag dat het een verrassing bleef. K. beweerde namelijk al geruime tijd, als we bij het zappen de betreffende commercial tegenkwamen, dat die inlegzooltjes die ze daar aanprezen, haar echt fantastisch leken. Het ingewikkelde verhaal over stabiliteit die je door de zooltjes terug zou krijgen, had haar blijkbaar overtuigd. Ik vond het allemaal onzin, maar als een grappig cadeautje leken de inlegzolen me wel geschikt. Het cadeautje viel, toen K’s verjaardag aanbrak, in goede aarde. Mijn grap verdween wat op de achtergrond, want ze was oprecht blij met de zooltjes en draagt ze nu nog, tot volle tevredenheid. “Jij moet ze ook aanschaffen”, zegt ze af en toe zelfs.
Helaas betekent mijn grap dat Bureaumaatje af en toe die TelSell junk in de brievenbus krijgt. In de brief van vandaag probeert de firma Fitanova me te laten geloven dat ik 7000 euro heb gewonnen. Dit soort praktijken lijkt allemaal een beetje op de oude portemonnee aan een touwtje truc. Ze beginnen de brief met de aanhef “Sensationeel bericht” en houden me vervolgens een worst van 7000 euro voor. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit keer wel drie keer moest lezen voordat ik de adder in het gras vond. Bijna dacht ik “Nu heb ik ze. Nu kunnen ze er niet onderuit om mij het beloofde bedrag uit te keren”. Totdat ik door kreeg dat ze het hadden over “Uw prijsaandeel”. Een aandeel uit het bedrag dat ik al op mijn bankrekening had gefantaseerd. Waarschijnlijk hebben dus 7000 verschillende mensen de brief in de bus gehad en hebben ze allemaal recht op 1 euro.
Maar goed, wie het kleine niet eert…..

Retro

Sommige mensen beslissen tussen hun 18e en 20e jaar wat voor muziek ze leuk vinden en daar blijven ze de rest van hun bij. Op hun 30e kopen ze dan dezelfde platen (meestal van Sting, Eric Clapton en Dire Straits) nog eens een keer op cd, omdat de draaitafel al met de vuilnisman mee is en ze de destijds aangeschafte LP’s dus niet meer kunnen draaien .
Dit soort mensen lachte ik vroeger altijd uit. Waarom zou je je beperken tot een tiental artiesten terwijl er elke week weer nieuwe artiesten op staan die met goede en creatieve dingen voor de dag komen? Het is veel leuker om steeds open te blijven staan voor iets nieuws.
Maar goed, vanmiddag stond ik bij de MediaMarkt en zag “the Best of Sade” voor 5 euro te koop staan. Toch maar even meenemen en thuis afdraaien tijdens de afwas. De muziek nam me meteen weer even mee naar mijn studententijd. Het eerste jaar dat ik op kamers woonde.
E., op dat moment een van mijn beste vrienden, had een zus die Diamond Life, de eerste cd van Sade had aangeschaft en zij was zo aardig geweest om die even voor me op een bandje te zetten. Wekenlang was dat bandje niet uit mijn cassettedeck te branden. Op de andere kant stond TalkTalk, ook muziek die op dat moment een onuitwisbare indruk op me maakte. Vorige week kocht ik al de “Disky” uitgave van “the best of Talk Talk”.
Het dedain voor die mensen die lekker hun hele leven naar dezelfde tien cd’s blijven luisteren moest ik dus maar even laten varen.
Niks mis met nostalgie natuurlijk. Eind jaren 80 begon het al, het teruggrijpen op voorafgaande decennia. Series als “Tour of Duty” brachten LP’s uit met jaren 60 muziek. Opeens was dat weer “in”en danste iedereen weer op Paint it Black van the Rolling Stones. Toen de jaren 60 tot uit den treure waren herbeleefd werd er op dezelfde voet doorgegaan met de jaren 70. Pulp Fiction maakte opeens “Little Green Bag” van “The George Baker Selection” weer populair. Muziek waar voorheen de wenkbrauwen over werd opgetrokken.
Vanmiddag hoorde ik op Radio 3 dat ze daar bezig waren met de week van de jaren 90. Wat voor een retro kul is dat nou weer, dacht ik. De jaren 90, die zijn pas gisteren afgelopen.
Waar gaat dat naar toe? Wanneer krijgen we “de week van de vorige week”?
Collega J. gaf even opheldering. “Kids die nu 20 zijn hebben de jaren 80 niet eens meegemaakt. “De muziek van de jaren 90 is de muziek waar ze mee opgegroeid zijn.”
Natuurlijk had hij gelijk en even voelde ik me ontzettend oude lul.

Spanglish

Bandits, Orange Country, The Gift en Wolf. Allemaal films die wel de moeite waard zijn hoor. Als je verder niets anders te doen hebt. Maar als ik de t.v. gids van de volgende week even doorneem, kom ik eigenlijk geen enkele film tegen waarvan ik zeg dat je die de moeite waard is om voor thuis te blijven.
Daarom beveel ik van harte de film Spanglish aan. Er zijn weinig films die ik de afgelopen tijd gezien heb (behalve Sideways) waar ik zo’n goed gevoel bij kreeg. Laat je niet wijs brengen door mensen die er anders over denken. Dit is een “must see” movie. Helaas nog niet op t.v. , maar wel te huur bij elke, zichzelf respecterende, videotheek.

Anderson Cooper

Af en toe maak ik indruk op vrienden en collega’s door te vertellen hoe het er vroeger bij ons thuis aan toe ging. Af en toe dik ik het nog een beetje aan voor het effect, zodat een vriend van een vriend laatst beweerde dat het hem allemaal een beetje aan “de Avonden” van Gerard Reve deed denken. Maar als ik eerlijk ben was het allemaal niet zo erg, zeker niet als ik mijn opvoeding vergelijk met de opvoeding van anderen. Okay we waren thuis Gereformeerd Vrijgemaakt, dus normen en waarden werden er zo’n beetje ingeramd, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik nu overkom als gemanierd en betrouwbaar (toch?). Wel vervelend was het feit dat we vroeger nogal verstoken bleven van werelds vermaak als de bioscoop, de kermis en het circus. De bioscoop was uit den boze omdat daar slechte dingen werden vertoond en zelfs in het geval er een film draaide waar niet in werd gevloekt en waarin geen blote borsten werden vertoond, was er altijd nog het gevaar dat er slechte voorfilmpjes werden gedraaid. Vermijden dus, dat theater. De kermis was ook geen plek waar je je als artikel-eenendertiger kon vertonen. Waarom weet ik eigenlijk niet meer, het was in ieder geval werelds en het trok ruig volk aan. Daarbij kostte het allemaal geld en gezin met zeven kinderen kon zich dat natuurlijk niet veroorloven. Dus keken we af en toe met veel jaloezie naar onze vriendjes in de botsautootjes, als we daar eens “per ongeluk” op de fiets langs reden. Ook het circus was een “no go area”. Voor niet-Cocksianen is dit verbod totaal onbegrijpelijk. Geen gevloek, geen raar volk, wat is het probleem nu eigenlijk? Het probleem met het circus was dat mensen daar met gevaar voor eigen leven allerlei acrobatische toeren uithaalden. Ze stelden hun leven in de waagschaal, alleen maar om een zaal met mensen te vermaken. Daar konden we als goede Gereformeerden dus niet achterstaan en ook daar bleven we dus weg.
Vandaag zag ik Anderson Cooper, van CNN met een rode regenjas het nieuws verslaan vanuit Texas. Hij kon zich amper staande houden en liet af en toe zien wat voor puin de wind met zich meebracht. Levensgevaarlijk dus om daar te staan. Voor het zelfde geld kreeg-ie een losgeslagen schoorsteen op z’n hoofd. Hij stond daar dus een beetje zijn leven in de waagschaal te stellen en waarom? Omdat we anders niet geloven hoe hard het daar waait? Anderson Cooper is vast niet Gereformeerd Vrijgemaakt.

Weer een nieuw liedje

In de grote stapel cd's die ik laatst bij de Free Record Shop kocht, zat er eentje die met kop en schouders boven de rest uitstak. Dat was de eerste cd van het Supernatural festival. Nu had ik een paar maanden geleden gratis kaarten gewonnen voor dat festival en heb tot het laatste moment getwijfeld of ik zou gaan of niet. De voorspelling dat het de hele dag zou gaan regenen gaf uiteindelijk de doorslag. Ik bleef thuis. Maar bij het beluisteren van deze cd kreeg ik meteen spijt. Vooral de tweede track (nu: liedje van de week) met een mix van jazzy klanken en een supervette baseline, klinkt zoals muziek altijd zou moeten klinken.

Blauwe leeuw

Iedereen vindt zichzelf slim. Vraag een willekeurig persoon op straat naar z’n IQ en hij zal beginnen over z’n geweldige bovengemiddelde score. Ik vind mezelf ook wel slim. Soms dan. Op bepaalde gebieden. Op andere gebieden laat ik het dramatisch afweten, ik geef het eerlijk toe. Ik ben erfelijk belast. Toen mijn ouders een huis gingen kopen lieten ze de financiële afwikkeling over aan een broeder uit de kerk. Van As regelt het wel, zeiden ze, opgelucht dat ze hier zelf niets mee te maken hoefden te hebben. Af en toe even een handtekening zetten en klaar is kees. Helaas ben ik zelf al geruime tijd uitgeschreven uit de ledenlijst van mijn kerkelijke gemeente en beschik zodoende niet over zo’n medegelovige die belangeloos mijn financiële zaken op zich wil nemen. Ik mis zelf namelijk, net als mijn ouders, dat gedeelte in mijn brein dat zich interesseert in geldzaken. Dat stukje software zijn ze indertijd helaas vergeten te installeren. Ik beschik over een hopeloze desinteresse in kapitaal vergaren. Toch lijkt een zekere verantwoordelijke houding op dat gebied op z’n plaats. Zeker als je een partner hebt die nog minder interesse tentoonspreidt voor dit soort zaken en altijd hard wegrent als je haar probeert te vertellen wat er op de gezamenlijke bankrekening gebeurt.
Daarom besloot ik vorige week mijn toevlucht te nemen tot de man van de Postbank. Hij moest me maar eens gaan uitleggen hoe ik het best een huis kan kopen, want dat lijkt toch de uitgelezen manier om je zaakjes financieel voor elkaar te krijgen.
Gisteren stond ie dus op de stoep. Ruud, (zo heette hij niet, maar ik wil zijn anonimiteit toch enigszins garanderen) die zijn blauwe leeuwenpak klaarblijkelijk had thuisgelaten, bleek het archetype van een hypotheekverkoper: strak in het pak, een zelfverzekerde blik en een brede kaaklijn. Zo iemand die vertrouwen moest inboezemen. Ik was zelf eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in zijn vaardigheid om ingewikkelde materie in Jip en Janneke taal uit te leggen en het feit dat hij mijn aanwijzingen om de weg naar mijn moeilijk te vinden nieuwbouwwijk in de wind had geslagen en zo een kwartier te laat was, maakte dat zijn confectiepak opeens wat minder gezag uitstraalde. Toch revancheerde Ruud zich door een duidelijke uitleg en een eindeloos geduld in reactie op mijn onafgebroken stroom van vragen (wat is een maatwerkhypotheek, wat is de NHG, wat is renteverlies tijdens bouw?). Dus had ik na anderhalf uur praten over een onderwerp wat me in wezen niet interesseert toch een goed gevoel. Ik was wat wijzer geworden en kon van de Postbank een hele koffer met geld krijgen als ik wilde. Nu nog een huis uitzoeken en verhuizen. Of nee, eerst een zorgen dat K. een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd krijgt. Ik zie meteen al een hoop blauwe leeuwen en beren op de weg.

Panorama

Verslavend, dit soort panorama foto's.
Kijk om je heen van Zwolle tot Zweden en verder.

Sweet Sixteen

“Af en toe is het moeilijk terug te halen waarom je een bepaalde film goed vond.
Ik wist, bij het doorbladeren van de VPRO gids van de komende week, dat ik van deze film destijds erg onder de indruk was, maar ik kan me nu niet meer exact herinneren waarom.
Gelukkig laat ik af en toe een “post” achter op de MovieMeter. Mijn oordeel, na het zien van “Sweet Sixteen” was toen het volgende:

"Kan er niet helemaal bij dat iemand dit "voorspelbaar en uitgemolken" vindt. Maar goed, misschien zat je wel te wachten op een of andere fantastische plotwending. Dan moet je denk ik geen Ken Loach films gaan kijken. Deze films zijn films met een hart. Ken Loach neemt het in al zijn films op voor de lagere klassen en laat zien hoe moeilijk het is voor diegenen die al opgroeien in een bijna uitzichtloze situatie, om daaraan te ontsnappen, hoe goed hun bedoelingen soms ook zijn.
Goede film, echt een aanrader. Goed geacteerd ook, vooral door de hoofdrolspeler."

Voor diegenen die niet zitten te wachten op een film vol met vieze woorden: het woord “fuck” is in deze film 313 keer in variaties te beluisteren. De reden waarom deze film destijds werd verboden voor onder de achtien.

Ziek

“Gisteren ben ik op bezoek geweest bij W. mijn tante in Amsterdam.
W. is ziek. Ze heeft een vorm van K. De ziekte die zoveel ontzag inboezemt dat sommige mensen niet verder komen als de eerste letter. Nu, bijna twee jaar na het vaststellen van de diagnose, het ondergaan van chemotherapie en bestralingen wordt er wat dit onderwerp geen verbloemende taal meer gebruikt als het, tijdens het drinken van een kopje thee, over haar ziekte gaat. Na een lange tijd waarin het redelijk goed ging, zit ze nu weer in een dip. Bepaalde klachten zijn weer teruggekeerd en haar arts heeft de behandeling en de medicatie weer wat aangepast.
“Eigenlijk verleg je steeds je grenzen weer”, zegt W, nadat ik me hardop heb lopen afvragen hoe ik zelf met een situatie als deze zou omgaan. “Ik zou waarschijnlijk meteen in een diepe depressie zijn geschoten”, zeg ik. “Maar dat weet je pas als het je overkomt” reageert W. om daarna te vertellen over hoe je geleidelijk gaat wennen aan de dingen die de ziekte met zich meebrengt. Het slikken van allerlei pillen, het gebruiken van een rollator, de hulp die je op de duur nodig hebt van anderen.
Toch komt de terugslag van de afgelopen tijd weer hard aan. De teleurstelling daarover is duidelijk af te lezen van W’s gezicht en ik voel me ongemakkelijk omdat ik graag iets zou willen zeggen om haar op te beuren, maar ik weet niet goed wat. Hopen op betere tijden is waarschijnlijk het enige wat je kan doen, maar ik kan me zo goed voorstellen dat het niet altijd even makkelijk is om die positieve insteek te behouden.
Gelukkig weet W. zelf de stemming wel om te buigen. “Met die nieuwe bril en dat nieuwe jasje begin je steeds meer op Guus Meeuwis te lijken”, zegt ze. Meteen wijzen mijn mondhoeken weer omhoog.

Jeuk

“En weer zit ik met Tricky bij de dierenarts. Tegenover me, in de wachtkamer, zit een echtpaar met een hondje dat onafgebroken zit te hijgen. Tricky gromt een beetje naar het beest. Ze houdt niet zo van hondjes. Ze houdt sowieso niet van de dierenarts. Thuis stribbelt ze al tegen. Ze wil niet in dat kleine kattenkoffertje, dat is veel te klein en benauwd voor haar. Als later in de auto het ding, vanwege iets te hard optrekken, ook nog eens met kat en al een driedubbele koprol naar achteren maakt raakt Tricky helemaal in paniek. Haar kleine kattenkoppie staat minutenlang in de paniekstand, als een poezenvariant op De Schreeuw van Edvard Munch.
Niet gaan was geen optie. Toen ze een paar maanden geleden haar hals open had gekrabd, moesten we voor het eerst sinds een jaar of twee weer voor een prik. Haar overgevoeligheid voor vlooienbeten stak al de kop op toen ze klein was en vanaf dat moment moest de dierenarts regelmatig uitkomst bieden met zo’n injectie. Na het spuitje waren de wonden meestal na een paar dagen al weer weg, maar na haar laatste shoot-up leek ze niet meer op te houden met krabben. Ik had medelijden met haar. Het deed me denken aan de ondraaglijke jeuk die ik zelf had in het hectische jaar 2000 toen K. naar Nederland kwam. Een vreemde combinatie van stress en teveel zwemmen veroorzaakten droge rode plekken op mijn huid die alsmaar groter werden. “Je moet stoppen met dagelijks douchen” zei mijn huisarts. Een advies dat me normaliter misschien onzeker had gemaakt, maar in mijn functie als planner annex probleemfactuur oplosser op een afdeling met zwetende, zware shag rokende monteurs was eventuele lichaamsgeur niet opgevallen en zelfs overmatig krabben was daar niet echt uit de toon gevallen.
Mijn medelijden met Tricky en mijn eigen ervaringen op jeukgebied zorgde ervoor dat ik dit maal op tijd bij de dierenarts wilde zijn. Deze keer zouden we niet wachten totdat het te laat was. Daarbij zorgde het constante gerinkel van het belletje aan haar halsband, dat bij het krabben geactiveerd werd, dat de irritatiegrens bij ons ook een beetje bereikt was.
Dus daar zat ik weer in de wachtkamer op de klok te kijken en me af te vragen waarom je in elke wachtkamersituatie altijd een kwartier langer moet wachten als gepland.
“Meneer Verbeek!” riep de dierenarts assistente en keek verwachtingsvol de wachtkamer in.
Toen er niemand reageerde, omdat er niemand van ons gezegend was met die naam, stond ik maar op. “Volgens mij ben ik aan de beurt” zei ik “en schiet een beetje op”. Dat laatste kon ik nog net inslikken.

Cheapo

“Leuk shirt heb je aan”, zei collega G. tegen me toen we na een korte vergadering weer terug naar ons kantoor liepen. “5 Euro in de uitverkoop” was mijn reactie. Niet omdat ik geen compliment kan verdragen, maar omdat ik een van die cheapo’s ben die het als een persoonlijke triomf ervaart om iets duurs voor weinig te kunnen bemachtigen. G. herkende dat wel. Dat had ze zelf ook, maar dat wist ik al. Afgelopen vrijdag had ze zich namelijk, na een bezoek aan de Action, hardop lopen afvragen hoe het toch kan dat zo’n leuk schoudertasje daar maar € 2,50 kost.
K. vond het altijd maar niks, die goedkope houding van mij. Ik leek wel op haar moeder. Die vind het ook altijd zo leuk om naar zogenaamde Dollar-stores te gaan. Zelf kocht ze liever iets van kwaliteit, iets van een bepaald merk of zo. Maar vandaag, toen we van ons werk terug naar huis reden, werd er duidelijk dat er in de afgelopen jaren iets veranderd is. Mijn Amerikaanse vriendin wordt blijkbaar een beetje Nederlander. “Ik heb eigenlijk nieuwe schoenen nodig” zei ze namelijk, “maar ik heb geen zin om er de volle prijs voor te betalen”. In haar favoriete outlet-schoenenwinkel waar merkschoenen worden gedumpt voor een vriendenprijs, hadden ze de laatste tijd even niets van haar gading. Dus kocht ze maar liever niets. “Je begint nu wel erg op mij te lijken”, reageerde ik.
Ik ben zelf nog een graadje erger. Het ultieme doel van een cheapo zou moeten zijn om zoveel mogelijk geld te besparen, maar daar gaat het bij mij nog niet eens om. “Value for money” is mijn enige doel. Ik kan mijn geld maar een keer uitgeven, dus moet ik zorgen dat ik er zoveel mogelijk spullen voor krijg. Zo stapte ik vanmiddag tijdens mijn pauze de Free Record Shop binnen, puur uit verveling. CD’s is namelijk een van die dingen waar ik er al genoeg van heb. Als ik al mijn cd’s non stop achter elkaar zou willen beluisteren, ben ik zo een half jaar bezig. Toch stond ik tien minuten later bij de kassa met 5 cd’s in mijn hand. Vijf voor vijftien euro en allemaal interessante titels. Dat kon ik toch niet laten liggen.
Terug op mijn werk liet ik triomfantelijk mijn buit zien. “Maar 15 euro!” riep ik, om me heen speurend of ik ergens bewonderende blikken kon ontdekken.
Volgens mij heb ik een probleem.

ruzie

Dit stripje, op de leukste stripweblog van Nederland, deed me denken aan de laatste aflevering (en alle voorafgaande) van Expeditie Robinson. Stop een handvol mensen in een beperkte ruimte, laat ze honger lijden en een paar minuten later heb je ruzie, waarbij aangetekend moet worden dat die eerste twee voorwaarden misschien wel helemaal niet nodig zijn. Alleen duurt het dan wat langer.

Sitcoms

Wat ik af en toe niet begrijp bij de gestage aanwas van t.v. kanalen op de Nederlands televisie is het feit dat het allemaal zoveel meer van hetzelfde is. Zo zie ik bij Talpa weer diezelfde koppen en weer hetzelfde soort shows die ik op de andere kanalen ook zie. Af en toe heb ik geen idee of ik nou SBS, RTL of Talpa zit te kijken. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Laten we afspreken dat als er nu weer een nieuw kanaal bijkomt, dat het dan een kanaal is met een geheel eigen karakter. Een kanaal dat zich qua programma’s en qua presentatoren onderscheid van de rest. Ik pleit ook voor thema kanalen. Die heb je bijvoorbeeld al wel genoeg als je digitale televisie ontvangt. Maar toch zijn ook daar de interessante kanalen niet dicht gezaaid. Zijn er echt kijkers voor the Sailing Channel, vraag ik me wel eens af, als ik de tientallen digitale kanalen langsflip en is er echt behoefte aan 6 verschillende nieuwskanalen? Waarom is er bijvoorbeeld nog geen sitcom channel? In Amerika hebben ze het kanaal "TV Land",waar 24 uur per dag oude en wat minder oude sitcoms worden uitgezonden. Dat is nou een kanaal waar ik regelmatig op zou afstemmen. Er is niets rustgevender dan het kijken naar oude comedy series. Op een bepaalde manier weten die voorspelbare grappige situaties met oudbakken moppen mijn, na een drukke werkdag op hol gebrachte brein, weer feilloos op de ruststand te krijgen. Misschien dat een of ander John de Mol achtig type dit plan ten uitvoer kan brengen. Ik bestel hierbij alvast oude afleveringen van The Wonder Years, Family Ties en natuurlijk Seinfeld.
Tot die tijd moet ik maar genoegen nemen met de net aangeschafte DVD box van the Partridge Family, die K. twee weken geleden bij de Media Markt aanschafte.

Nieuw liedje

Het is weer zondag. Dus tijd voor een nieuw liedje!

Minority Report

Het was even twijfelen bij het kiezen van de volgende film. Muriels Wedding, een sympathieke low budget film met lelijk eendje wordt mooie zwaan romantiek en Abba liedjes, of Minority Report?
Minority Report heeft het nadeel dat Tom Cruise er in meespeelt. Tom is wel een goede acteur, maar komt in zijn prive leven over als een naar mannetje. Zo iemand die zijn lengte (hij is namelijk maar drie turven hoog) compenseert met een grote bek. Daarbij heeft hij altijd die nare hysterische lach op zijn gezicht en loopt hij te pas en te onpas zijn Scientology denkbeelden te slijten. Maar misschien moet je de man en zijn kunst proberen te scheiden. De grootste artiesten zijn vaak de grootste klootzakken, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze niet iets moois kunnen fabriceren.
Minority Report is nou ook niet meteen de eerste en beste film. Hij is geregisseerd door Steven Spielberg en dus de moeite waard om te kijken. Probeer vooral de "oog-scene" niet te missen. Die is niet voor mensen met zwakke magen trouwens.

Dieet

Aangezien de vakantie er op zat, vond K. dat het wel weer eens tijd werd voor een nieuw initiatief en besloot dat ze wel een paar kilo kwijt kon. Van haar lichaamsgewicht dan.
Nu is discipline in deze kwestie niet echt haar sterkste punt en een stok achter de deur zou dus geen overbodige luxe zijn. Na zich wat georiënteerd te hebben vond ze zelfs twee stokken. De eerste was een, door haar werk gesponsord programma dat je door middel van een puntensysteem en bijpassend fitnesshorloge er toe aanspoort om genoeg te gaan bewegen. Elke keer als je fiets, wandelt of op een andere manier sport, verzamelt het horloge je sportpunten. Een keer in de zoveel tijd controleert een heuse arts of je wel goed genoeg je best hebt gedaan. Zo niet, dan verzint hij een passende sanctie, in de vorm van een bepaald dieet of zo.
De andere stok achter de deur was het Weight Watchers programma. Dit WW systeem komt met een speciaal softwareprogramma dat je in staat stelt om alles wat je zo op een dag eet in de computer in te voeren. Alles heeft daarbij een puntenwaarde. Een plakje kipfilet kan bijvoorbeeld 0,5 punten zijn en een glas wijn 1,5 punt. Dit puntensysteem is gerelateerd aan het aantal calorieën en het vetpercentage van het bepaalde product. Per week krijg je een aantal punten dat je mag verbruiken en dat aantal hangt dan weer af van je gewicht, je leeftijd en nog wat andere factoren.
Afgelopen maandag begon K. dus met het tellen van haar voedselpunten. Met behulp van haar nieuwe softwareprogramma en een akelig accuraat, nieuw aangeschaft, weegschaaltje werd elke hap die bestemd was voor consumptie eerst zorgvuldig geanalyseerd. Daarbij ontdekte ze een ingewikkeld systeem waarmee ze, zonder te sjoemelen, door sporten en het sparen van punten het weekend wat minder op een strafkamp kon laten lijken. Misschien kon ze dan zelfs twee afgemeten glaasjes rode wijn drinken op een avond. Nu ben ik zelf helemaal voor een gezonde levensstijl, maar na een paar dagen tot vervelens toe geïnformeerd te zijn over het aantal punten van een dorito en de voedingswaarde van een theelepel guacamole, was de limiet een beetje bereikt.
“Misschien moeten we het eventjes niet over voedsel hebben” stelde ik voor. “Volgens mij begint dit namelijk een beetje obsessieve vormen aan te nemen”. “Ja, daar werd op het WW forum al voor gewaarschuwd, zei K. Het enige nadeel van dit dieet is de voedselobsessie die je er van krijgt”. Dat bleek wel want daarna discussieerden we nog even verder over de mogelijkheid van het kauwen van je favoriete snack (in haar geval Dorito’s) en het vervolgens niet doorslikken. Op deze manier heb je wel de smaaksensatie maar niet de calorieën. Ben benieuwd wat ze daarvan vinden op het WW forum.

Pot

Een tijdje geleden had ik het hier over de zogenaamde “stop and chat”. Een begrip geintroduceerd door Larry David van Curb your Enthousiasme en gebruikt door mensen die zich in bepaalde sociale situaties afvragen of ze bij het plotseling ontmoeten van een bekende moeten stoppen om een praatje te maken of na een joviale groet gewoon door kunnen lopen.
Misschien een beetje neurotisch om je daar zorgen over te maken. De doorsnee burger heeft waarschijnlijk geen moeite met dit soort momenten en stopt, chat of loopt door op de automatische piloot, zonder er een issue van te maken. Tegelijkertijd is de neuroot best sympathiek. Hij doet in ieder geval zijn best en zijn medemens laat hem niet koud.
Aan het andere eind van het spectrum heb je de psychopaat, die bij een ontmoeting niets doet. Hij staart je hoogstens aan en loopt je zonder te zeggen voorbij.
Vandaag had ik een ontmoeting met zo’n asociale niet-groeter. Op weg naar de w.c. zag ik haar al aan komen lopen; de vrouw die ergens aan het eind van onze gang een kantoor heeft. Op het eerste gezicht leek ze vriendelijk en sympathiek en deed ze, qua kledingstijl, een beetje denken aan een lief oud omaatje. Deze persoon groet ik graag, dacht ik nog. Als ik haar beter kende zou ik misschien zelfs overwegen om een “stop and chat” te maken. Maar wat schetst mijn verbazing? Na mijn joviale en gemeende groet krijg ik geen enkele reactie van haar. Geen groet, geen vriendelijk knikje, zelfs geen opgetrokken mondhoeken. Wat bezielt dit mens? Heeft ze een gehoorbeschadiging, is ze het vrouwelijk equivalent van Rainman en zodoende niet in staat tot enig sociaal verkeer? Ik kwam er niet uit en kon me geen goede reden bedenken waarom je een joviale groeter niet terug groet.
Bureaumaatje was het ook al opgevallen. Ook hij was een aantal malen door haar niet begroet, maar hij had zich allang bedacht wat daar de oorzaak van moest zijn. “Het is gewoon een pot”, zei hij beslist. Deze opmerking getuigde nou niet meteen van een fijnzinnige inborst. Aan de andere kant kon ik ook bewondering hebben voor zo’n naïef soort zelfverzekerdheid. Hij leek zich bedacht te hebben dat als iemand geen enkele interesse voor hem aan de dag legt deze persoon wel van de verkeerde kant moest zijn. Ook een manier om met bepaalde levensvragen om te gaan.
De rest van de middag pijnigde ik mijn hersens hoe ik als groeter (en soms stop-and-chatter) het best kon reageren op de volgende niet-groet van psycho-granny. Hard terugstaren of misschien toch een overdreven knuffel?

Langpoot sukkel

Nu de twee weken vakantie voorbij zijn en het normale leven weer begint kunnen we de balans opmaken over de zomer en die was beroerd slecht. Niet qua belevenissen, want ik heb me eigenlijk best vermaakt. Het weer daarentegen was onder de maat. Ik kan me niet herinneren zoveel regen te hebben gezien gedurende de zomermaanden. Ondanks het feit dat het op de valreep weer een beetje opklaart, krijgt deze zomer van mij een zes min (mijn favoriete cijfer gedurende mijn HAVO periode overigens.)
Het enige echt positieve van de afgelopen zomermaanden is het uitblijven van lastige insectenzoals wespen. Mensen die me van nabij kennen, weten dat ik een broertje dood heb aan deze geel-zwarte pestkoppen. Als zo’n beest zich in mijn comfortzone begeeft ben ik af en toe geneigd tot het maken van onverwachte spastische bewegingen. Ook wil ik nog wel eens onverwacht opspringen voor het uitvoeren van een spectaculaire Sint Vitus dans. Dit alles omdat ik vroeger (snik) veelvuldig door mijn ouders gedwongen werd om tijdens het eten aan tafel te blijven zitten, terwijl de wespen zich te goed deden aan mijn met jam besmeurde gezichtje. Of gewoon omdat ik een aansteller ben natuurlijk.
Het nadeel van het uitblijven van de wesp is volgens verschillende bronnen op het internet, dat andere insecten (die normaal als snack werden genuttigd door deze veelvraat) nu de kans krijgen om zich ongebreideld te verspreiden. Zoals de teek en de mug bijvoorbeeld.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik ook nog niet zoveel muggen heb waargenomen. Wel de lange slungelige grote broer van de mug, de langpootmug. Deze langpootmug schijnt erg nuttig te zijn. Dus daarom wordt zijn aanwezigheid geduld in dit huishouden, ook al scheert hij veelvuldig rakelings langs onze hoofden en landde er net eentje in K's vanillevla.
Hoe blij ik ook ben dat deze Averell van de insectenwereld het enige insect is dat ons deze zomer enigszins lastigvalt, ik kan deze gevleugelde vriend nauwelijks serieus nemen. Hij ziet er niet uit! Hij straalt geen gezag uit, zoals de wesp of de bij en hij vliegt ook niet echt. Hij beweegt zich al fladderend voort en raakt af en toe de vloer of de muur met z’n lange stelten. Hij kijkt verder ook niet uit waar-ie naar toe vliegt. Lijkt een vlieg nog een wonder van oog-vleugel coördinatie (probeer er maar eens eentje met de vlakke hand dood te slaan), de langpootmug vliegt als een blinde overal tegenaan en ziet banken en t.v.’s totaal over het hoofd, ondanks het feit dat deze meubelstukken duizenden malen groter zijn als hem zelf.
Tegelijkertijd tel ik wel mijn zegeningen, dat ik nog geen enkele maal heb moeten vluchten voor de angel van mijn aartsvijand.

Liedje

Een dag te laat, maar toch een nieuw liedje.

Platenkast

Klik op foto voor link.

Ik zat van het weekend even over de nieuwe Ikea gids heen te kwijlen. De pagina met het Billy systeem had daarbij mijn bijzondere belangstelling. Wat zou het fantastisch zijn om onze boeken en cd-verzameling eens netjes geordend in een daarvoor bedoelde kast te zien. Op dit moment ligt de helft van onze boeken op de zolder en onze overdreven grote cd-verzameling is verdeeld over een paar lelijke stellingkasten die eigenlijk alleen goed zouden zijn voor de schuur.
Vroeger dacht ik dat mijn grote cd verzameling een uitzondering was. Buiten mijn collega en vriend W. uit Emmeloord kende ik niemand die zo fanatiek muziek had verzameld als ikzelf. Niet dat ik daar trots op ben hoor, want 95% van mijn cd's draai ik eigenlijk nooit meer.
Deze site getuigd van het tegendeel. Er zijn blijkbaar nog meer mensen die niets beters met hun studiebeurs wisten te doen, dan het om te zetten in platen en cd's.

Bizarro world

Vandaag las ik een grappige column van Maria Goos in Volkrant Magazine.
Ze schreef daarin dat ze een tijdje terug in de Verenigde Staten was, waar ze met man en kinderen een Disney pretpark bezocht. In het hotel daar had haar man aan de rand van het zwembad zijn zwembroek aangetrokken. Hij had daarvoor niet de verplichte kleedhokjes bezocht, maar had zich in een vlaag van Nederlandse nuchterheid bedacht dat zijn overhemd wel lang genoeg was om zijn edele delen aan het zicht te onttrekken. Twee oude dames, die tot aan dat moment onder een parasol hadden liggen vegeteren, waren door deze aanblik zo erg geschrokken, dat ze de hotelleiding hadden gewaarschuwd. Die kwam later dan ook naar Maria’s man toe om hem even streng aan zijn jasje te trekken. Er waren namelijk ook kinderen in het zwembad geweest, die hierdoor misschien wel een hardnekkig trauma hadden opgelopen.
“Dat was ook stom van hem”, zei K. nadat ik haar het verhaal had voorgelezen. “Je moet je als toerist aanpassen aan de gewoontes van het land waar je op visite gaat en hij had kunnen weten dat Amerikanen daar niet van houden. Je gaat in een moslim land toch ook niet in je blote tokus langs een zwembad staan?”
Eigenlijk had ze wel gelijk. Wij Nederlanders hebben op een bepaalde manier niet zoveel moeite met het tonen van ons lichaam. Dat bleek laatst op het strand nog wel, waar jan en alleman zich opzichtig en met veel geduld in hun nakie staan af te drogen.
Bij ons thuis heerste vroeger ook een taboe op preutsheid. Mijn vader wandelde rustig in adamskostuum door het huis als hij op weg was naar de badkamer en vond het ook vreemd als je de behoefte had om de deur op slot te doen als je onder de douche stond. “Heb je daar dan wat anders hangen of zo?”, was een van zijn favoriete uitspraken, niet begrijpend dat je als puber af en toe je privacy nodig had. Eigenlijk leefden wij als gezin in een soort “bizarro-Amerika”. De Seinfeld kenners weten nu waar ik het over heb. Ik aflevering 135, seizoen 8, maakt Elaine kennis met een groep vrienden uit de Bizarro world, een wereld waarin alles precies het omgekeerde is van je eigen wereld. De betreffende groep vrienden lijken dan ook allemaal sprekend op Jerry, Kramer en George, maar zijn qua karakter precies het tegenovergestelde, wat voor de nodige verwarring zorgt.
In Amerika, om even verder te gaan met mijn bizarro verhaal, is de populaire cultuur erg gericht op seks. Het is het belangrijkste thema in films, popmuziek en de reclame. Tegelijkertijd mag het niet worden getoond. De ganse natie raakt in shock als Janet Jackson “per ongeluk” haar rechter tepel laat zien, tijdens de Superbowl uitzending op t.v. Ook wordt er in t.v. series seks gesuggereerd, maar slaat de dame in kwestie de volgende morgen decent een laken om haar heen als ze het bed uitstapt.
In bizarro Amerika, aan de andere kant van de wereld, in mijn ouderlijk huis, wordt naaktlopen juist toegejuicht maar hebben we het tegelijkertijd niet over seks. Dat onderwerp is taboe, wordt niet besproken en wil je er wat over weten dan kan je beter je oor te luisteren leggen op het schoolplein, waar de technische details wel uit de doeken worden gedaan.
Vreemd hoe twee culturen zo verschillend kunnen zijn. Daarom ben ik zo slim geweest om samen te gaan wonen met een Amerikaanse. In onze cultuursymbiose kan je namelijk gewoon in je nakie door het huis lopen en het over seks hebben als je dat wilt. We hebben the best of both worlds.

Postsecret

Biechten anno 2005

Vandiefilms

Flippo’s en de onvermoeibare voortplantingsdrang in mijn omgeving zijn nog wel eens een onderwerp van gesprek op mijn werk. In een van die kletssessies, net voor mijn vakantie, kwam het gesprek op de beroemde scène uit de Monty Python film: The Meaning of Life, waarin kinderen niet meer worden gebaard, maar af en toe tijdens het afwassen uit het geboortekanaal vallen. In een hilarische musical persiflage zingen talloze kinderen, die uit alle hoeken en gaten vandaan lijken te komen, het maatschappij kritische lied “Every Sperm is Sacred”. Deze scène is onvergetelijk, vooral voor diegenen (zoals ik) die zelf uit grote gezinnen komen.

Katrina

Af en toe begrijp ik niet goed hoe dingen in deze wereld geregeld zijn of waarom bepaalde dingen lopen zoals ze lopen. In mijn zoektocht naar antwoorden op deze vragen, die mijns inziens nogal voor de hand liggen, kan ik af en toe geen antwoorden vinden.
Bij het zien van de nieuwsbeelden van de ravage die de orkaan Katrina heeft aangericht en de berichtgeving over het feit dat er misschien wel duizenden slachtoffers zijn gevallen vraag ik me bijvoorbeeld simpelweg af waarom die mensen niet weg zijn gevlucht, of een veilig heenkomen hebben gezocht in de schuilplaatsen die door het stadsbestuur waren aangewezen.
K. zegt dat Louisiana en Mississipi tot de armste gebieden in Amerika behoren. De, voor het grootste gedeelte, zwarte bevolking heeft geen cent te makken. Ze hebben geen auto’s en hebben geen geld om ergens in een hotel een kamer te huren. Maar waarom kunnen ze dan niet gewoon op de fiets stappen, of meerijden met kennissen en zich zo naar veiliger gebieden verplaatsen? Als burgemeester Meijer op TV Oost zou mededelen dat Zwolle binnen 24 uur 3 meter onder water staat en dat je je maar het beste uit de voeten kan maken, ben ik de eerste die mijn koffers pakt. Als de auto het niet doet stap ik als het moet ook nog op de fiets. Ik zou er alles aan doen om hier als de gesmeerde bliksem weg te gaan.
Wat voor mensen zijn er in dit geval dan toch in New Orleans blijven hangen? Slecht ingelichte mensen, mensen die slecht ter been zijn en ook geen kennissen met auto’s hebben, koppige mensen of domme mensen? Het verschil met andere rampen, zoals tsunami’s of aardbevingen is dat de mensen hier 24 uur vantevoren een officiële waarschuwing hebben gehad van de burgemeester. Allemaal wegwezen zei hij. Waarom blijven deze mensen dan toch thuis en waarom worden simpele vragen als deze niet beantwoord in de berichtgeving van de verschillende journaals? Ik roep mijn oud klasgenoot Wouter Kurpershoek, tegenwoordig Amerika correspondent voor het NOS journaal, hierbij op om eens te gaan zoeken naar antwoorden op dit soort vragen. Daarbij wil ik ook even weten, waarom er in een stad, waarbij het gevaar op dit soort rampen altijd op de loer ligt, geen fatsoenlijk evacuatieplan is. Hebben ze daar geen bussen of zo, waarmee de bevolking even een paar honderd kilometer uit de gevarenzone kan worden gereden?
Ik begrijp het niet.