Alexia

Met een tweede stukje op dit weblog krijgt dit onderwerp al eigenlijk te veel aandacht. Maar in de Volkskrant van vandaag vond ik het volgende stukje:

"Sinds dinsdagochtend is de domeinnaam www-alexia.nl een potentieel goudmijntje. Het domein blijkt al jaren geregistreerd door Opel-dealer Wander BV in Assen. Alexia klinkt inderdaad als een type auto. Is het een Opeltje?"

Ik ben dus niet de enige die de naam vind klinken als een type middenklasser en dat www.alexia.nl een site van een Opel dealer is, is al helemaal toevallig, gezien mijn stukje van gisteren.
Trouwens, ben ik de enige die het vindt getuigen van een vreemd soort narcisme om je kind naar jezelf te noemen? Er zijn talloze namen te verzinnen en de enige naam die je mooi genoeg vind voor je kind is die van jezelf. Beetje triest. Ik vind Flippo altijd wel een aardige naam.

Weer aangesloten

Nog even een korte mededeling. Nu ik mijn Harlan Coben boek uit heb (kostte me precies twee dagen) zijn de sterren opeens weer wat gunstiger gaan staan. Dat, of ik ben genoeg gestraft voor mijn zonden, wat die ook zijn mogen.
Het klagen heeft zin gehad en TV Home Digitaal heeft ons uit ons lijden verlost. Ons abonnement is weer op ons oude adres gezet en we kunnen weer gewoon onze digitale kanalen bekijken.
Ik moet toegeven, klagen heeft soms zin. Misschien moet ik dat meer gaan doen. Klagen dat ik te weinig verdien of zo.

Mest

Dinsdag 28 Juni, de dag waarop mijn broertje jarig is (ik zeg nog steeds “broertje”, terwijl de beste man al 34 is), de dag waarop ons nieuwe prinsesje de naam krijgt van een goedkope middenklasser (is er niet een Opel Alexia? Ik heb niet zoveel verstand van auto’s) en de dag waarop ik voor het eerst mijn tuin bemest. Mijn handen hebben op dit moment dezelfde geur als het eind van de Klooienberglaan, waar een opslagbedrijf voor kunstmestkorrels gevestigd is. Wassen met zeep bleek niet helemaal afdoende, want zelfs nu ik dit stukje zit te typen heb ik nog last van de weeïge geur van het goedje.
Voor diegenen die het “succesverhaal” van de aanleg van mijn tuin hebben gevolgd en onder de indruk zijn geraakt van de strijd die ik met mezelf heb moeten voeren om dit project tot een goed einde te brengen heb ik enigszins slecht nieuws. Het gras is namelijk nogal geel geworden. Dit is een proces wat geleidelijk plaatsvond. Eerst ontstond er een gele plek net links naast het terrasje, waar Tricky altijd ligt te slapen als wij naar ons werk gaan. Later ontstonden er meer lichte plekken. Ik vroeg me al af of de kat misschien meerdere ligplaatsen had. Toen ik afgelopen zondag eindelijk eens een keer het veel te lange gras ging maaien ging het verder bergafwaarts. Aan het eind van deze zonnige dag begon ons stukje groen verdacht veel op een dorre toendra te lijken.
Het vreemde was dat het gras van de buren er veel beter bij lag. Nu is het gras natuurlijk altijd beter aan de andere kant, maar ik kon het toch niet laten om onze iets te zware buurman te vragen of hij nog wat goeie grastips had.
“Nou”, zei hij, “je kunt eens beginnen om niet meer in de volle zon je gras te gaan maaien. Ik heb er gisteren nog over getwijfeld of ik het tegen je zou zeggen, maar maaien terwijl de zon schijnt is geen goed idee”. “Leuk dat je daar nu mee komt”, dacht ik, maar luisterde verder naar de rest van zijn tips die inhielden dat ik minstens 3 keer per jaar mijn gras moet bemesten, dat ik kalk moet strooien over mijn gazon en dat ik het gras kort moet houden. Dat betekent dat ik misschien wel twee keer in de week moet maaien. Iets dat waarschijnlijk de grootste opgave gaat worden met mijn luie inslag. Ik begrijp opeens de buurvrouw wat beter. Haar volbetegelde tuin mag er dan wel spuuglelijk uit zien, ze heeft in ieder geval geen gazon dat ze twee keer per week moet kortwieken.

Peuk

De sterren staan de laatste tijd weer niet zo gunstig. Dat, of ik word door een hogere macht gestraft voor een of meerdere regels die ik overtreden heb. In ieder geval gaat er weer van alles kapot in dit huis. Gisteren ging er eerst een fles wijn aan gruzelementen, daarna trok ik de parasol kapot en brak K. een van onze mooie Ikea bekers. Eerder hield het displaytje van onze digitale camera er opeens mee op en kreeg K. tijdens een fietstochtje een lekke band, zodat we vanaf s’Heerenbroek naar huis konden lopen.
Vandaag ging alles op dezelfde voet verder. Niets liep lekker. Ik had ik een geschil met een collega, wat ik grondig uit moest praten en toen we thuis kwamen lag er tot overmaat van ramp een peuk op een van onze mooie nieuwe relax-stretchers. De gloeiende as had er een rond gaatje in gebrand. K. zei natuurlijk meteen: “je moet klagen!”, iets waar ik natuurlijk weer niet echt zin in had. Ik ben namelijk niet van het conflictmodel, ik wil graag vrienden zijn en als ik geen vrienden met je ben wil ik graag een “leef en laten leven” status in stand houden. Maar ik weet dat bepaalde conflicten niet te vermijden zijn. Dus sprak ik mijn zonnebankgebruinde buurvrouw maar weer eens aan. “Is het een peuk met een filter?” vroeg ze? “Dan is het van mijn dochter”. We kennen haar dochter vooral van die keren dat ze haar moeder voor hoer uitmaakte en daarbij de voordeur zo hard dichtsloeg dat hier de ruiten in hun sponningen trilden. “Ik spreek haar er vanavond wel even op aan” zei de buurvrouw. Buurvrouw is gescheiden en dochterlief woont gelukkig bij haar vader. Hopelijk vindt dat gesprek niet hier plaats, anders ben ik bang dat we de deuren en ramen maar gesloten moeten houden.

Het Seinfeld gevoel

Seinfeld is mijn favoriete sitcom. Maar dat had ik al een keer verteld geloof ik.
De reden waarom ik Seinfeld zo leuk vond en nog steeds vind, was volgens iemand (waarschijnlijk een van mijn huisgenoten) het feit dat ik eigenlijk zelf Seinfeld wilde zijn.
Daarbij doelde hij niet op het beroep van stand up comedian, maar meer op de bijzondere leefsituatie van de man. Jerry is namelijk een verstokt vrijgezel, een loner misschien, maar op hetzelfde moment zijn er constant allerlei vrienden en kennissen die, gevraagd of ongevraagd, even langs komen wippen. Dat was echt iets voor mij, volgens deze persoon.
Nu zit daar wel wat in. Ik genoot af en toe best wel van het vrijgezellenbestaan dat ik toen leidde. Iets waar ik trouwens niet echt bewust voor gekozen had. Daarnaast had ik mij omringd met huisgenoten, vrienden en kennissen die geregeld langskwamen. Af en toe ging ik zelf ook nog eens onaangekondigd bij vrienden langs. G en J waren in die tijd vaak het slachtoffer. Vertrouwend op hun eerlijkheid rekende ik er maar op dat ze me wel de deur zouden wijzen als mijn bezoek ongelegen kwam.
Gisteren, toen ik op de skeelers mijn geleende DVD’s even terug moest brengen, moest ik hier onwillekeurig even aan denken. Mijn sociale kant komt de laatste tijd misschien wat minder goed uit de verf. Ben ook geen vrijgezel meer natuurlijk. Maar toen ik tijdens mijn skeeler ritje Jan en alleman tegenkwam, vrienden, ex-collega’s en vage kennissen, kreeg ik opeens wel het gevoel dat ik ergens thuis hoor, ook al ben ik hier niet geboren. Je maakt een praatje hier, steekt je hand op naar de ander, alsof je in een groot dorp woont. Eigenlijk wordt Zwolle steeds meer de meta-variant van het Jerry model. Mmm, even denken wie er dan de Kramer in mijn leven is.

Troostkopen

Onze woede nog verbijtend over het hele digitale kabel verhaal reden we vanmiddag naar de stad om ons pasje door de gleuf van de pinpasmachine van boekhandel Waanders te halen.
Een beetje troostkopen dus. De nieuwe Nick Hornby was net uitverkocht dus ging ik voor de thriller. Eigenlijk ben ik niet zo’n thriller liefhebber, maar ik moest maar makkelijk beginnen, vond ik. Harlan Coben’s boek “Spoorloos” kreeg 5 sterren in de Vrij Nederland thriller gids, dus dat was veelbelovend. Na 100 pagina’s gelezen te hebben heb ik op het ogenblik de smaak weer goed te pakken. Allebei op de bank, lezend in een stille kamer, is eigenlijk best een rustgevende bezigheid. Is het kabel debacle toch nog ergens goed voor geweest. Misschien moeten er hier nog maar wat electrische apparaten de geest geven (een opmerking die ik trouwens meteen maar weer terug neem)

Nog eens: Clint

Op mijn stukje “Ontmoeting van de week” van 2 Juni jongstleden kreeg ik eerst een reactie van mijn vriend G. G. heeft ook Sociale Academie gedaan, maar wilde graag weten wie A. nu was. Uit mijn stukje kon hij dat niet helemaal opmaken.
Om erachter te komen wie A. is, moet je maar even goed naar deze foto van Clint kijken.
Clint, een fijne jonge kannibaal, stuurde zelf ook nog even een reactie. Hij beweert dat hij die week nog wel met de secretaresses heeft kennisgemaakt, maar dat dat verder niet zo’n schokkende ervaring is geweest. Verder heeft hij het nog over een bepaalde “eerste reactie” van de dames. Klinkt erg geheimzinnig.
Ik lijk dus nog wat interessante informatie te missen. Misschien moet ik maar eens een keer afspreken met Clint, zodat ie mij de rest van het verhaal kan vertellen.

Kabel afpakker

Ik had het laatst met Bee over lezen. Over het feit dat ik daar amper nog aan toe kom en dat ik me vooral vermaak met stapels tijdschriften. Eigenlijk zou het wel weer eens leuk zijn om een nieuw boek te kopen en dat lekker in onze nieuwe tuin te gaan lezen. In een van mijn tijdschriften zag ik al een advertentie staan voor het nieuwe boek van Nick Hornby en Vrij Nederland had twee weken geleden een bijlage in het kader van “de maand van spannende boek”. Daarin werden alle nieuw uitgekomen thrillers besproken en voorzien van een sterren beoordeling (1 ster: waardeloos, 5 sterren: een meesterwerk.)
Om mij nog even wat verder over de streep te trekken werd ons vanavond een vervelende poets gebakken. TV Home Digitaal, onze leverancier van de door K. veel bekeken kanalen “E entertainment” en CNBC Europe (waar avond aan avond de kunsten van Conan O’Bryan zijn te bewonderen) besloot ons vandaag maar eens even af te sluiten van hun overdaad aan t.v. kanalen. De reden daarvan was er een die ik nu nog moeilijk te doorgronden vind. Klaarblijkelijk stond ons abonnement nog steeds op ons oude adres. Iets wat voor mij moeilijk te geloven is, want ik zou toch zweren dat ik ze ons nieuwe adres heb doorgegeven en krijgen wij ook niet regelmatig post van TV Home?
Omdat de nieuwe bewoner op ons oude adres deze week besloten heeft om ook een abonnement te nemen op deze digitale kanalen aanbieder, besloot men bij TV Home maar om ons af te sluiten. Twee abonnementen op 1 adres kan natuurlijk niet. Tevens stond ons nieuwe adres nog niet in hun administratie, dus opnieuw aansluiten was er niet bij. We kunnen hier dus makkelijk het digitale signaal doorkrijgen, maar ons inschrijven lukt hen niet. Met mijn boerenverstand lijkt dat gedeelte van het managen van een kabelaanbieder nog het makkelijkste; het aanleggen van een deugdelijke administratie. Signaal doorgeven aan een paar duizend nieuwe huizen lijkt mij daarentegen nogal een klus.
Enige wat mij nu nog restte was: “klagen”. Dat is trouwens een van K’s sterkste impulsen; mij opdracht geven om te klagen. "Je moet klagen!" was dan ook een van haar eerste Nederlands zinnetjes. Iets wat ik vervolgens dan mag doen in geval van: "geen ketchup bij de patat", "te weinig graszoden geleverd" en ik dit geval "geen digitale kabel meer.
Online vond ik een geprefabriceerd formulier waarop ik mijn grieven kwijt kon. Dit formulier wordt straks bij de kabelboer uitgeprint, voorzien van een standaard reactie en vervolgens in het vierkante archief gekieperd, waarop wij minstens een half jaar van digitale televisie verstoken zullen zijn.
Wat anders blijft er dan over als lezen? Vanaf nu aan zal Waanders mijn geld incasseren. Bij TV Home Digitaal hebben ze daar waarschijnlijk al genoeg van.

Leerzaam zeg

En dan is het echt zomer. Al drie dagen lang lig ik languit in de zon, met kleine onderbrekingen waarin ik me door fietsen en skeeleren fit probeer te houden of waarin ik iemand even help een keuken te schilderen (zie Bee's weblog).
Om buiten niet helemaal van verveling in te kakken hebben K en ik afgelopen weekend zoveel tijdschriften ingeslagen dat als je ze op elkaar zou leggen de dikte van een telefoonboek makkelijk overschrijdt. Daarbij had ik twee weken geleden al een aantal proefabonnementen afgesloten op tijdschriften die ik normaliter toch koop en als kleine bonus had ik mezelf ook nog even vier weken de Volkskrant cadeau gedaan.
Ik ben een grote liefhebber van tijdschriften, hoewel ik ook kritisch ben. Als je klakkeloos gelooft wat je voorgeschoteld krijgt, ontwikkel je volgens mij een erg verknipt wereldbeeld, waarin vrouwen zich alleen maar voor mode, roddel en uiterlijkheden lijken te interesseren en waarin de doorsnee man alleen maar warm loopt voor voetbal, dure auto’s en blote tieten. Nu heb ik misschien ook niet de goede tijdschriften gelezen. In het speciale vakantiepak met 8 tijdschriften voor 6 euro, hadden ze misschien juist die tijdschriften gestopt die ze anders niet aan de straatstenen kwijt konden raken.
Volgens mijn vriendin Bee, die journalistiek heeft gestudeerd, worden tijdschriften gemodelleerd naar een speciaal “ijkpersoon”. De gehele Nederlandse bevolking valt volgens deze methode in te delen in een stuk of 20 types persoonlijkheden. Potentiële kopers van tijdschriften dus. Zo heb je waarschijnlijk de Libelle-huisvrouw, de bierdrinkende metaalbewerker die zondags graag naar voetbal en formule 1 kijkt en nog 18 andere clichés. De assistent inkoper met een brede interesse die geïnformeerd maar ook vermaakt wil worden valt waarschijnlijk niet in een ijkpersoon te vatten, want als ik het scala tijdschriften bekijk, zit er eigenlijk niet 1 tussen die helemaal perfect is. De Nieuwe Revu: leuk en fris, maar vervalt nogal eens in sensatiezucht. Vrij Nederland: interessante artikelen, maar na een half uur lezen snak ik weer naar wat licht vermaak. Volkskrant Magazine: komt er dichtbij. Waarschijnlijk omdat hun ijkpersoon geen man of vrouw is maar de gemiddelde Volkskrantlezer.
Toch heb ik nog wel het een en ander opgestoken van een weekendlang tijdschriften lezen. Wist u dat……
- Er in de bibliobus van Noord Groningen vooral streekromans geleend worden? (Vrij Nederland.)
- Mannen op een booreiland het meestal te druk hebben om porno te kijken? (Quest)
- Stalin in zijn regeerperiode een Joodse enclave heeft opgericht om een Joodse uittocht naar Israël te voorkomen? Later kreeg hij daar weer genoeg van en begon hij deze bevolkingsgroep, net als de gewone Rus, naar Siberië te deporteren (Volkskrant van zaterdag)
- De uitdrukking “Ik word niet snel boos, maar als ik boos word…” tot een van de foute steekwoorden van deze tijd gerekend mag worden? Wordt vooral gebezigd door introverte, verlegen, underachievers. (Esquire)
- Dat 3 ejaculaties per week de kans op prostaatkanker met 15% verminderd? (Men’s Health Best Life)(Bedankt me later maar voor dit prima excuus om je partner wat meer tussen de lakens te krijgen)
- Zuipen, blowen, spuiten, slikken en gokken erg slecht voor de gezondheid blijken te zijn? (Aktueel)
- Televisiekok Herman den Bijker een obsessief eter van lammetjes is? (Nieuwe Revu)
Leerzaam he?

Natte broek

Collega M. had gisteren leiding moeten geven aan een aantal kinderen die niet van haar waren. Leuk was anders, zeker toen een van deze kinderen tot boven aan de rug onder de sate-kleurige diarrhee bleek te zitten.
Om de verveling op het werk enigszins te verdrijven kwam het gesprek dus op het onderwerp zindelijkheid en broekplassen. Bureaumaatje beweerde dat hij zo netjes was opgevoed door zijn ouders dat hij vroeger als kind, toen de deur van zijn ouderlijk huis een keer op slot zat en niet naar binnen kon, uiteindelijk maar in zijn broek plaste inplaats van de tuin van z’n ouders te besproeien.
Een sterk verhaal, maar het kon natuurlijk nog sterker. Ik heb het namelijk als kind een keer meegemaakt dat iemand anders in MIJN broek plastte. Ik herinner me dat ik een keer samen met een vriendje tegen een schuur aan stond te plassen toen hij opeens afgeleid werd door het een of het ander. In plaats van alleen zijn hoofd om te draaien bewoog hij zijn hele lichaam een slag naar links, waarop de straal warme urine in mijn afgezakte broek belandde.
En niemand die me thuis natuurlijk geloofde toen ik als excuus voor mijn natte broek gaf dat iemand ander in mijn broek had geplast.
Levendige fantasie heeft die jongen, zal mijn moeder wel gedacht hebben.

Geen zin

Na onze zeer bevredigende, maar ook mentaal uitputtende vakantie hebben zowel K als ik eigenlijk nergens meer zin in. Tenminste niet in iets actiefs of sociaals.
Op een bepaalde manier heb ik ook het gevoel dat ik daar recht op heb. De laatste paar jaar lijken vakanties op te gaan aan iets anders (verhuizing zomer 2004) of aan iemand anders (afgelopen twee weken). Geen probleem hoor, maar wanneer begint het genieten nu eindelijk? Het moment dat alles klaar is en dat ik lekker op de bank kan gaan liggen met een boek of een tijdschrift, zonder dat ik me daarbij schuldig hoef te voelen, omdat ik eigenlijk aan iets nuttig bezig moet?
Ik stelde Bureaumaatje vanochtend die vraag, of je dat punt wel eens een keer bereikt dat alles klaar is. Bureaumaatje lijkt namelijk al langer dan mij bezig met huizen kopen, huizen opknappen en het aanleggen van tuinen. Zijn nieuwste project is vader worden en is dus een wanhopig slachtoffer van de nesteldrang van zijn vrouw. Misschien is Bureaumaatje niet de aangewezen persoon om deze vraag te stellen. Hij lijkt nog lang niet klaar. Misschien bestaat dat punt ook helemaal niet, misschien is het allemaal nooit af en blijf je je de pestpokken werken totdat je stramme botten het niet meer trekken en je uiteindelijk achter de begonias wegkruipt in huize Weltevree. Wat een deprimerende gedachte.
Tijd dus om zelf maar even terug te schakelen. Maar dat valt niet mee. Vertel je zus maar eens dat je even niet op haar 40ste verjaardag komt en dat je later het kadootje wel eens een keer langs komt brengen. Of verzin maar eens een reden waarom je niet mee gaat karten met je collega’s. “Geen zin” lijkt eigenlijk nooit een geldige reden. Mensen worden vaak liever voorgelogen. “Mijn kat wordt op die datum gesteriliseerd” wordt beter geaccepteerd dan; “ik houd niet van karten en ik ben na een werkdag van 8 uur blij dat ik weer eens naar huis kan, inplaats van nog eens 8 uur met mijn collega’s door te brengen, hoe leuk die collega’s ook zijn” (deze laatste toevoeging moet er even bij, om niet de helft van mijn lezers te verliezen)
Ik pleit ervoor om “geen zin” in ere te herstellen. Hoeveel mensen zitten er niet tegen hun zin op feestjes, hoe vaak houden we niet de schone schijn op dat we het naar ons zin hebben, terwijl we veel liever eventjes onze eigen gang gaan?
Daarom blijven wij de laatste twee weken van Augustus lekker thuis inplaats van er op uit te trekken en ga ik er nu al over nadenken hoe ik die dagen zoveel mogelijk ongestoord kan consumeren. Misschien moet ik alvast maar een gedetailleerd schema gaan opstellen.

Reiger

Toen ik vanmiddag nog even een rondje ging skeeleren had ik weer zo’n moment dat me opeens iets heel erg opviel. Zo’n moment in de trant van de veertigers met rode broeken die je van de een op de andere dag overal ziet rondlopen.
Bovenop het dak van een normaal rijtjeshuis in Stadshagen zag ik een blauwe reiger staan. Eerst dacht ik nog dat het een kartonnen ooievaar was, die mensen er zelf op gezet hadden, om hun nieuwgeboren flippo te vieren. Maar toen ik dichterbij kwam zag ik tot mijn verbazing dat het een reiger was. Een reiger bovenop de nok van een rijtjeshuis, dat had ik nog nooit gezien.
Wat me wel is opgevallen is dat je de reiger steeds meer ziet. Je hoeft er geeneens meer de polder voor in te trekken. Ze staan af en toe gewoon in de stadsgracht te vissen, of in een vijver in een normale woonwijk. Ik kan me nog herinneren dat het spotten van een reiger vroeger iets uitzonderlijks was. Een reiger zien was toch bijna iets zeldzaams. Tegenwoordig lijkt dat helemaal veranderd. Ze beginnen dezelfde status te krijgen als het koolmeesje. Niet zo alom tegenwoordig als de mus, maar toch bijna overal te zien. Ben benieuwd hoe dat komt en waar dat naar toe gaat.
Is iemand anders dit ook opgevallen?

Film update

Toen ik met dit weblog begon dacht ik wekelijks een boek, cd of filmbespreking te doen, maar daar is het eigenlijk nog niet vaak van gekomen. Meestal gaan de stukjes over “me, myself and I”. Om dit navelstaarderig gebeuren eens een keer te doorbreken ga ik het een keertje hebben over de films die "me, myself and I" de laatste tijd gezien heb. Misschien dat ik hiermee een van mijn weblog bezoekers nog een tip aan de hand kan doen. Niets is vervelenders om in de videotheek te staan en niet te weten wat je moet meenemen. Dat merkte ik gisteren nog eens, toen ik opeens de film “Un Long Dimanche des Fiancailles” in de videotheek zag staan. Ik slaakte een kreet van enthousiasme, want naar deze film had ik al een tijdje uitgekeken. Een vrouw die achter me stond en die waarschijnlijk geen idee had wat ze moest huren bewoog zich meteen in mijn richting om te kijken wat voor bijzonders ik ontdekt had en voor ik het wist stond ik schouder aan schouder met haar de hoes van de DVD te bekijken. Vervelend. Ga “Costa” huren of zo.
“Un Long Dimanche des Fiancailles” met Audrey Tautou die ook schitterde in de film Amelie, viel enigszins tegen. De film die gaat over Mathilde die op zoek gaat naar haar geliefde die ergens in een loopgraaf tijdens WOI zoek was geraakt, duurt zeker een uur te lang en het verhaal wil maar niet boeien, terwijl Amelie van dezelfde regisseur zo’n fantastisch meesterwerk was.
Nee, huur dan Sideways van de regisseur Alexander Payne. Dit is de beste film die ik het afgelopen half jaar gezien heb en dat zegt wel wat, want K en ik zijn fervente filmkijkers.
Deze film vertelt het verhaal van de depressieve leraar, mislukt schrijver en wijnkenner Miles, die samen met zijn oude schoolmaat Jack gaat wijnproeven in Nappa valley in California. Jack, die op punt staat om te trouwen, neemt van de gelegenheid gebruik om nog even met zoveel mogelijk vrouwen het bed in te duiken nu het nog kan en wordt zelfs verliefd. Miles ergert zich kapot aan Jack die steeds meer tijd doorbrengt met zijn veroveringen en stort zich dan ook steeds meer op zijn wijnproefactiviteiten die meestal eindigen in totale laveloosheid. Totdat ook hij iemand tegen het lijf loopt, met alle stuntelige gevolgen van dien.
Ik probeer me even te herinneren waarom ik deze film zo goed vond. Waarschijnlijk omdat ik me erg goed kon identificeren met een goedwillende loser als Miles. Zo iemand die zich kan vastbijten in 1 onderwerp (wijn) en daarin ook uitblinkt, maar die op het sociale gebied daarentegen een absolute nitwit is. En het is dan een erg goed gevoel als de loser wint. Daarbij is het een clever script vol met leuke dialogen.
Echt een aanrader dus, net als al de andere films van Alexander Payne (okay,dit begint erg op namedropping te lijken) zoals Election en About Schmidt.
Als je tenslotte een film zoekt die je samen met je flippo kan kijken, dan moet je echt “Lemony Snicket’s: A Story of Unfortunate Events” meenemen. Doet ergens denken aan Harry Potter, maar waar die film mij geregeld gaapaanvallen bezorgde is dit een erg mooi vormgegeven film met onverwachte wendingen. Hij verveelt eigenlijk nooit en Jim Carrey doet het geweldig in de verschillende gedaanten van Uncle Olaf, de boosaardige oom van 3 schatrijke wezen.

Ken je die mop van....

Mop op het internet:
Wat is het voordeel van een Japanse echtgenote? Dat je schoonmoeder in Tokio woont.
Goeie he? Niet echt. Die van mij woont in Amerika en ik bevind me dus in een zelfde “comfortabele” positie. Alleen na het zien van de dikke tranen die over K en haar moeders wangen biggelden, toen ze afgelopen zaterdag afscheid van elkaar namen wenste ik dat ze gewoon in Nederland woonde, zodat K. gezellig bij haar op de koffie kan als ze dat wil.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat een andere deelpersoonlijkheid van me op dat moment behoorlijk teleurgesteld was. Deze ongeduldige deel-Ary had al dagen lang naar dit moment uitgekeken. Het moment van het terug naar de basics, terug naar het normale leven waarin gewoon naakt van de douche naar de slaapkamer gelopen kan worden, waarin ik gewoon nukkig mag reageren of overdreven mag boeren als ik daar zin in heb en waarin ik niet steeds mijn beste beentje hoef voor te zetten. Deze vrijheidsbeperking lag niet aan K’s moeder, die had ik ook gevoeld als ik mijn huis twee weken met mijn eigen familie of met een van mijn beste vrienden had moeten delen. Maar hoe leuk, makkelijk en aardig K’s moeder ook was geweest, de opluchting en vreugde van de teruggewonnen vrijheid was moeilijk te onderdrukken. Op het moment dat K’s moeder richting “Departures, gate 3” liep stond mijn slechtere helft dus op het punt om de polonaise in te zetten, maar de euforie werd teniet gedaan door de trillende onderlip van mijn nieuw verworven schoonmoeder. Niet in staat om iets te zeggen gaf ze me een laatste “hug”. Terwijl bij haar de sluizen open gingen, mompelde ik iets van “it was really nice to get to know you”. Plichtmatige zinnen die kant nog wal raakten en inplaats van intense vreugde voelde ik me opeens schuldig. Schuldig omdat ik de reden was dat ze zo ver van haar enige dochter af woont, schuldig over het feit dat ik opluchting en vreugde voelde bij haar vertrek en schuldig omdat ze hier opeens zo moest huilen.
Gelukkig leek iedereen zich een dag later weer herpakt te hebben. De aanval van heimwee bij K. was wel weer een beetje wegge-ebt en schoonmoeder was weer veilig aangekomen in de USA. Er was zelfs sprake van een positieve kijk op de situatie. Leuk dat K’s moeder mij nu eindelijk eens een keer ontmoet had, leuk dat ze nu precies wist hoe ons huis er uit ziet. De familiebanden leken opnieuw aangehaald te zijn en het leek erop alsof K en haar moeder elkaar nog meer waardeerden als tevoren.
Als ikzelf terug kijk op de eerste kennismaking met mijn schoonmoeder zie ik haar in gedachten zitten op de achterbank van de auto, op de terugreis van ons bezoek naar Duitsland. Met z’n allen zingen we mee met de country-gospels cd die ze een dag tevoren voor een prikkie heeft gekocht. Op dat moment zijn wel allemaal opeens onzelf, zonder enige terughoudendheid. Alles is even in harmonie.

Nog even Parijs

Okay, ons verblijf in Parijs was natuurlijk een soort race met hindernissen. Maar nu ik er aan terug denk waren er toch wel voldoende genietmomenten.
Zo hadden we het geluk om de Eiffeltoren op een bijzondere dag te bezichtigen. Zondagavond, toen we na een angstig halfuurtje, waarin K. nog maar net op tijd een toilet wist te bereiken, (K + bier is namelijk altijd een erg foute combi, 10 minuten na het drinken van een glas moet ze altijd zo nodig naar de wc, dat ze op slag verandert in een barse kampcommandant die mij streng opdraagt om zo snel mogelijk een openbaar toilet voor haar te vinden) aankwamen bij de Eiffeltoren, besloten we even te wachten totdat de verlichting aanging. Toen dat uiteindelijk gebeurde, bleek dit enorme gevaarte voor de gelegenheid extra feestelijk te zijn aangekleed, compleet met flikkerend halogeenlicht. De reden hiervoor was dat Parijs zijn kandidatuur voor de Olympische Spelen in 2012 even extra kracht wilde bijzetten. Best bijzonder dus en van mij mogen ze de spelen krijgen na zoveel extra inzet. Ik had de Eiffeltoren sowieso nog nooit verlicht gezien en deze kerstboomverlichting sloeg natuurlijk alles.
Verder had ik niet verwacht dat ik, na twee eerdere bezoeken, nog zoveel nieuwe dingen zou zien in Parijs. Het gigantische winkelcentrum Les Halles (waarin we bijna verdwaalden), Het Louvre en een aantal bruggen en gebouwen waar ik de naam inmiddels al weer van vergeten ben, passeerden de revue. Er lijkt bijna geen plek in Parijs te zijn waar je niet iets bijzonders ziet als je om je heen kijkt. De hele stad lijkt bezaaid met imposante bruggen, paleizen en gebouwen. Nergens anders vind je volgens mij zo’n hoge dichtheid van bijzondere kunstuitingen en architectuur. Bij het bezoek aan de Notre Dame vielen we midden in de avondmis. De vreemde combinatie van misbezoekers en toeristen die gewoon doorgingen met het maken van foto’s, vond ik erg bizar, maar het gezang van het koor en de voordracht van de priester maakten de sfeer ook weer erg bijzonder.
Nooit geweten hoe gigantisch groot het Louvre is trouwens. Om dit museum in 1 dag te bezichtigen heb je minstens een vouwfiets nodig. Het hele complex lijkt het formaat te hebben van alle Bijlmer flats bij elkaar. Erg imposant.
Wat verder opmerkelijk was, was de service die we kregen in ons hotel. Ik vond al dat ik erg slim was geweest om een businesshotel vlak bij vliegveld Charles de Gaulle te kiezen. Dit hotel beloofde namelijk een fatsoenlijke kamer voor weinig geld. Daarbij kon ik hier gratis parkeren en was er een uitstekende RER verbinding met de stad. Het station lag twee minuten van het hotel.
Ook het personeel oversteeg ruimschoots mijn verwachtingen. Toen we de eerste dag om half 11 terugkwamen in het hotel en eigenlijk nog niets fatsoenlijks hadden gegeten, werd er, ondanks het feit dat de keuken gesloten was, speciaal voor ons nog even een “cold plate” gemaakt, compleet met fles water en een paar yoghurtjes. Verder was het personeel vriendelijk en de toeschietelijkheid zelve. Kom daar in Nederland maar eens om voor 79 euro per kamer. Petje af, Kyriad hotel, Parc des Expositions!

Activiteit 4: Parijs

Als Amerikanen een waardeoordeel over een bepaalde situatie willen geven, maar toch niemand tegen de schenen willen schoppen, vinden ze een bepaalde situatie vaak “interesting”.
Hetzelfde waardeoordeel is van toepassing op ons tripje naar Parijs. Vanaf zondag tot en met dinsdag hebben we doorgebracht in deze “Lichtstad” en je kunt er van alles over zeggen, maar het waren zeker erg interessante dagen waarin alle kleuren van het palet met gemoedstoestanden elkaar in snel tempo afwisselden. Als ik er een typering voor mag geven, was het eigenlijk een constante botsing van de fysieke tekortkomingen van mijn schoonmoeder en de psychische tekortkomingen van K en mij.
De fysieke tekortkoming van mijn schoonmoeder is dat ze nogal slecht ter been is. Haar reuma en haar verder niet fantastische uithoudingsvermogen zorgde ervoor dat we stapvoets Parijs doormoesten en dat in een stad waar eigenlijk iedereen rent en als ze niet rennen liggen ze ergens voor pampus tegen een kerk aan om geld te bedelen. Stel je dus een plaatje voor van K. en mij schuifelend door de catacomben van de metro van Parijs, steeds achterom kijkend of we K’s moeder nog wel bij ons hebben. Tegelijkertijd worden we links en rechts ingehaald door jachtige Parijzenaars die snel naar hun werk of weer snel naar huis willen. Sightseeing bus of taxi waren trouwens “out of the question”, wegens: “te duur”, dus waren we wel veroordeeld tot de metro van Parijs waarin ze om een of andere reden erg spaarzaam zijn geweest met roltrappen, zodat mijn schoonmoeder haar pijnlijke knieen voortdurend op de proef werden gesteld door trappen die op en af moesten worden gelopen.
Tel daarbij op: de psychische tekortkomingen van K. en mij. K en ik gedijen niet goed in situaties waarin sociaal contact verplicht is, tenminste niet als dat langer als een dag duurt. Om die reden check ik meestal maar 1 dag in bij familieweekenden en houd ik er ook niet van om bij ouders of broer en zussen te blijven slapen. Dan zit je elkaar toch alleen maar in de weg en die tijd kan veel beter benut worden door na een dag visite gewoon weer lekker naar je persoonlijke leefsfeer terug te keren. K. is hier trouwens nog 10 keer zo erg in. Voor haar zijn sociale gebeurtenissen een “chore”, een vervelend klusje. Met haar moeder ligt dat wel iets anders, want daar heeft ze een speciale band mee. Maar toch zijn ook daar bij haar de grenzen al gauw bereikt. Daarbij heb ik nog eens de rare tic, dat ik benauwde ruimtes als liften, metro’s, gangenstelsels onder de grond, graag vermijd. Ik neem liever de trap dan de benauwde lift, maar dat betekent dan weer meer trappen voor mijn schoonmoeder.
Genoeg dus om van deze hele gebeurtenis een complexe puzzel te maken, waarbij ongewenste uitbarstingen van emoties zo veel mogelijk vermeden moesten worden, want we willen toch zeker een goede indruk achter laten bij K’s moeder. Ik in ieder geval wel. Ik wil dat ze straks in Amerika in gejubel uitbarst over haar nieuw verworven schoonzoon.
De deksel op die pot met emoties dus. Probeer in deze situatie nog maar eens te genieten, wat uiteindelijk natuurlijk het hele uitgangspunt was van de hele onderneming. Gelukkig hebben de Fransen daar iets moois op gevonden: du Vin! Vroeg op de middag lieten we ons dus dagelijks afpersen op de Parijse terrasjes en betaalden gewillig 6 euro voor een glaasje rose (of misschien twee). Geen geld eigenlijk als je er zo over nadenkt. Na de plaatselijke horecakas op deze manier gespekt te hebben, zagen de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe er opeens weer een heel stuk beter uit en leek de complexe puzzel voor even opgelost.

Activiteit 3: Duitsland

Bijna een week verder begint de visitemoeheid wat toe te slaan.
Niet dat schoonmoeder een vervelende gast is. Verre van dat. Ze is voorbeeldig, stelt zich bescheiden op en vindt eigenlijk alles leuk wat we doen. Daarbij is ze ook nog eens een aardig persoon. Maar een week lang iemand in je persoonlijke ruimte te hebben blijkt toch nogal een opgave. Waarschijnlijk gaat het anderen wat makkelijker af dan ik. Ik heb gewoon momenten nodig dat ik lekker op mezelf kan zijn en m’n eigen dingetjes kan doen en als ik dat een tijdje niet kan, dan slaan de stemmingswisselingen toe.
Gisteren was het tijd voor activiteit 3; een bezoekje aan Duitsland. Daar hadden we van te voren al over nagedacht en het leek wel een aardig idee om een kasteel te bezoeken. Het kasteel Bad Bentheim ligt vlak over de grens en is wel leuk om te bezichtigen, voor iemand die nog nooit een echt kasteel heeft gezien. Met frisse tegenzin stapte ik in onze auto om de trip te beginnen. Gelukkig draaide mijn gemoedstoestand een beetje bij, naarmate de dag vorderde. K. nam na het kasteelbezoek nog even van de gelegenheid gebruik om een Duitse supermarkt te bezoeken en een paar potten Miracle Whip in te slaan. Daarna konden we nog wel even naar Munster, vonden we, met het idee in ons achterhoofd dat dat een minuut of twintig verderop lag. We hadden namelijk alleen nog maar een kasteel bekeken en dat leek niet echt genoeg, ook al was het, doordat K’s moeder nogal slecht ter been is en we niet stevig door konden stappen al een uur of 4 geworden. Een dik uur later arriveerden we in Munster. Dat viel qua tijd dus nogal tegen. Gelukkig was mijn stemming bijgedraaid en kon ik ook weer een beetje van onze trip genieten. We waren al eerder in Munster geweest, maar bij ons vorige bezoek bleken we toch niet de hele stad gezien te hebben. Het mooie raadhuis en een paar kerken hadden we toen blijkbaar gemist. Nadat we K’s moeder zo moe hadden gewandeld dat ze er uit zag dat ze snakte naar een lekkere tweezitsbank, besloten we ergens schnitzels te bestellen. Op het terras kregen we daar “service with a frown” van een nors uitziende Duitse deerne. Onder het genot van een biertje konden we daar buiten op het terras de locale sfeer opsnuiven. Munster leek eigenlijk wel een relaxte stad met veel studenten. Een beetje Zwolle eigenlijk.
Op weg naar huis draaiden we een cd met oude country gospels die door schoonmoeder (en ook een beetje door ons) luidkeels werden meegezongen. Zo kwam het aan het eind van de dag toch weer allemaal goed.

Ontmoeting van de week

Afgelopen zaterdag liep ik A. tegen het lijf in Winkelcentrum Stadshagen. A. is een voormalig klasgenoot van me en deed net als ik de Sociale Academie. Iets wat hij, in tegenstelling tot mij, wel afmaakte. In 1 keer zelfs, zonder te blijven zitten. Hoe hij dat precies heeft gedaan is me nu eigenlijk een raadsel. A. was namelijk niet een van die mensen die meteen heel hun hebben en houden op tafel gooiden. Iets wat wel nodig leek in de groepslessen Inrichtingswerk. A. hield zijn Clint Eastwood achtige “cool” in tegenstelling tot andere klasgenoten waarvan de klaagzangen op hun slechte opvoeding maar niet op leken te houden. Petje af dus voor A. Ik hield ook stijf mijn lippen op elkaar, maar dat heeft mij indertijd wat minder succes opgeleverd.
Een bijzonder moment beleefde ik trouwens met hem op de zogenaamde “vaardigheidsoefening”. Voor deze vaardigheidsoefening checkten we een week in bij Congrescentrum de Bron in Oudleusen, waar we in een eindeloze reeks therapiesessies nader tot onszelf probeerden te komen. De liters Beerenburg die er na zo’n therapiedag werden genuttigd illustreerden het feit dat dit niet iedereen even makkelijk afging. Mij ook niet trouwens. Een welkome afwisseling werd op een dag binnengereden in de vorm van een bus meiden die allemaal de secretaresse opleiding deden in Den Haag. Dezelfde avond, toen ik met A even naar buiten ging om hem te vergezellen bij zijn rookpauze, maakten we kennis met een paar van deze secretaresses in spe. Een van hen was de dochter van Ruud Lubbers. Zij werd door haar medestudentes meteen even aangewezen als een soort rariteit die ze met zich mee hadden genomen. Het meisje begon als reactie daarop erg vervelend te doen. Ze wilde van ons bier drinken en griste op een onbewaakt moment het flesje bier uit mijn hand. Door de andere meiden, die wat minder geïnteresseerd leken in ons bier, werden we enthousiast uitgenodigd om later op hun kamer te komen. Ze hadden zelfs condooms, beloofden ze. Een van hen haalde er als bewijs eentje uit haar broekzak en keek daarbij quasi verbaasd, alsof ze dit exemplaar voor de eerste keer zag. A. was niet echt onder de indruk en leek tot mijn verbazing zelfs niet van plan om aan deze uitnodiging gehoor te geven. Jammer, want ze leken in eerste instantie geïnteresseerd in hem en ik was op dat moment wel benieuwd naar die kamer met secretaresses. Niet dat er ook maar de kleinste kans was dat daar iets spannends zou gebeuren. Dat liet mijn goed getrainde gereformeerde geweten op dat moment niet toe. Het was meer het idee dat spannend was. Meisjes die zo direct waren met hun ondeugende avances hadden we op de Gereformeerde Sociale Academie niet.
Niet dat het daar niet gezellig was hoor. Ik heb er de beste tijd van mijn leven gehad. A. vertelde me zelfs dat hij bezig was met een reünie. Alleen voor de mensen die rond 1984 op deze school zaten. Ik ben nu al benieuwd.