Handje pluggen

Terwijl ik met wat planken onder de armen op weg was naar de Pile-O-Shit die we zorgvuldig op hadden gebouwd uit oude laminaatvloer en wollen berber tapijt, kwam ik onze buurvrouw tegen. Tijd voor een “stop and chat”. Dat was op deze laatste dag in het oude huis toch het minste wat ik kon doen. Per slot van rekening had ik drie en een half jaar naast haar gewoond. De vriendelijke vrouw had de reïncarnatie van Hitler aan haar rechterhand en terwijl buuv’en ik over en weer beleefdheden uitwisselden begon het 5 jarige adderengebroed non-verbale bevelen te geven inde vorm van ferme trappen tegen het scheenbeen van moeder lief. Het feit dat ze orders (“nach hause!”) niet vocaal uitschreeuwde, zoals ze normaal altijd deed, leek er op te wijzen dat er toch nog iets van opvoeding tot haar weke grijze massa was doorgedrongen.
Hoe komen sommige kinderen toch zo verknipt? De caissière van de Gamma (een winkel die ik afgelopen weken frequent bezocht) leek iets van de sluier op te lichten. In een zwakke poging om een klant-met-kind aan zich te binden, trakteerde de kassajuffrouw de koter namelijk op een koekje. Dat was dus twee keer fout. In de eerste plaats omdat kinderen niet overal met koek en snoep gepaaid hoeven te worden en in de tweede plaats omdat dat koekje niets met een bouwmarkt te maken had.
De traktatie in de winkel had vroeger nog een enigszins educatief doel. Wat verkoopt de slager? Worst! (kind krijgt plakje leverworst en leert zo wat deze middenstander aan de man probeert te brengen.) En wat haalt moeder bij de bakker? Brood en koekjes (kind krijgt koekje en voilá, weer wat geleerd). Totdat er een bezoek wordt gebracht aan de bouwmarkt. In plaats van een hand vol schroeven of pluggen worden er weer koekjes uitgedeeld. Kind raakt hopeloos in de war. De winkelwagen ligt vol met powertools en toch krijgt de kleuter weer een koekje. Worden koekjes soms gemaakt met een schuurmachine?
Geen wonder dat kinderen gefrustreerd raken en agressief. Waarom dit koekje bij de Gamma? Een handje veelkleurige pluggen was toch leuk geweest? Die had het kind weer in haar neus kunnen steken met als gevolg een bezoek aan de dokter. Erg leerzaam toch?
Hoewel, ik realiseer me opeens dat dokters vaak poppetjes en lollies uitdelen. Er is geen ontkomen aan. Help de kleuters en trakteer consequent!

Weer terug

Hoi! Ik ben weer terug op aarde. Ik heb jullie gemist. Iedereen die hier wel eens een reactie achterliet en alle mensen wiens weblog ik wel eens bezocht. Ik had de afgelopen maand helaas geen tijd voor jullie. Af en toe gebeurt er iets in je leven wat opeens de hoogste prioriteit krijgt. Zoals een verhuizing. Volgens de kenners, de wetenschappers, psychologen een van de meest ingrijpende gebeurtenissen die zich in een mensenleven kunnen voordoen. Net als trouwerijen of de geboorte van een kind. Ik moet eerlijk toegeven dat ze gelijk hebben. Niet dat ik me ontworteld voel, of ontheemd. Nee, eigenlijk voel ik me hier meteen al thuis. De stress zat hem meer in het regelen en afspraken maken. Het tijdschema dat we ons de afgelopen maand hadden opgelegd was dermate strak dat het af en toe behoorlijk begon te knellen. Toen bijvoorbeeld de firma Betonlook de laatste laklaag niet over mijn vloer wilde rollen, omdat ik de laatste faktuur nog niet betaald had (die ze overigens in mijn nieuwe huis hadden gelegd, waar ik niet in mocht omdat ze de vloer net gegoten hadden, fuckers!), kwam de verhuizing nog bijna in gevaar. Moest ik opeens op zondag verhuizen in plaats van zaterdag en zondagswerk is geen “stark wark”, werd me verteld. Met behulp van vriend G, Lebrat en Gitaarman (+ kids) werd het allemaal toch nog succesvol afgerond.
Bedankt iedereen die ons op een of andere manier heeft geholpen om de afgelopen maand te overleven. Nu maar weer eens proberen om in het ritme van alledag te komen en maar eens te kijken wat er verder in de wereld is gebeurd.
(Hee, wat krijgen we nu, de helft van mijn afdeling op het werk heeft opeens ontslag genomen!)

Plaat voor je kop

En dan nog maar even een leuke site om het gebrek aan geplaatste stukjes een beetje goed te maken. (met dank aan K.)

Pulpfood

Genuttigd pulpfood tijdens de klusdagen.

- Loempia speciaal en bami van Kota Radja.
- Yoek Lap (stukjes varkensvlees in ketjapsaus) van China Palace (Aanrader)
- Kipburger in bruin broodje van de Mac. (McDonalds poging iets gezonds te bieden)
- Broccoli schotel met kip en kaas van Albert Heijn (best te eten)
- Spruitjes stampot met gehaktbal van de Jumbo. (iets zurig)
- Diepvries pizza’s
- Nog een keer diepvries pizza’s
- En nog een keer
- Loempia van de afhaalchinees in het aftandse winkelcentrumpje bij ons in de buurt (deze biedt minstens 10 verschillende loempia’s!)
- Moussaka van Albert Heijn (lekker, vet en weinig groenten)
- Lasagna van de C1000. (Nog steeds niet echt vies, maar je voelt je aderen dichtslibben)
- Twee verschillende soorten wraps van Appie Heijn (de wrap met kip was okay, maar die met gehakt was een beetje smerig)

Ik begin nu dus een beetje te verlangen naar verse groenten, maar morgen begint de pret weer met het behangen van de slaapkamer.
Nog even door de zure appel, uh hamburger heen bijten dus.

By the way, ik plaats dan wel bijna geen stukjes tijdens deze drukke klusdagen, maar plaats hier wel elke dag 1 (of zelfs meerdere foto’s).

Met zere spieren zit ik hier achter de computer nog snel even een stukje te schrijven, klaar om me voor de vierde dag in onze klushel te begeven. Heb ik al verteld dat ik geen klusser ben? I'm a blogger not a klusser!.
Tijd om stukjes te schrijven heb ik op dit moment eigenlijk niet. Wel ben ik op mijn Flickr account begonnen met de serie: "One pic a day", waarvoor ik elke dag een foto plaats. Mijn kluswerkzaamheden zijn dus vrij nauwkeurig in beeld te volgen. Voor iedereen die zich eens fijn wil verlustigen aan menselijk klusleed.
Okay, aan de slag!

2008

Net op het moment dat Zwolle z’n eindejaarsbonus in de lucht wilde schieten, viel er een dikke grijze deken over de stad. Niet alleen liep daarmee onze eindejaarstraditie in de mist (hard rennen naar de Twistvlietbrug om daar onder het genot van een plastic campingbeker met champagne het vuurwerk aan beide kanten van de stad te kunnen zien), ook voor vuurwerkafstekend Zwolle was de lol er al snel van af. Het zicht was door het laaghangende wolkendek niet meer dan een meter of vijf. Vuurpijlen de lucht inschieten en vervolgens niet kunnen zien ging zelfs de meest fanatieke liefhebbers iets te ver. Na een kwartiertje knallen hielden de meeste mensen het voor gezien en verstomde het geluid in de wijk.
K. en ik warmden onze handen nog even aan het vuurtje dat we achter in de tuin hadden aangestoken en namen een slok Cava. Dit was het dan, onze laatste Oud & Nieuw in dit huis dat zich door de mix van kruitdamp en mist heel symbolisch aan onze ogen onttrok.
Op de tast zochten we ons een weg naar de achterdeur.
Daar zetten we de t.v. aan en genoten van het grootse georganiseerde vuurwerk in Londen.

Gelukkig Nieuwjaar!