Een wonder

Met ontzetting keek ik vrijdagmiddag naar de handen van collega R. Hij had zich blijkbaar iets teveel verdiept in de betekenis van het Paasfeest, want op zijn handen tekenden zich zichtbaar bloederige stigmata af. Nu ben ik zelf niet Rooms Katholiek opgevoed, maar met het Mariabeeld dat een aantal jaren geleden in Limburg dikke krokodillentranen huilde in gedachten, leek een telefoontje naar de Stentor me hier toch wel op z’n plaats.
Totdat R. , terwijl hij gebiologeerd naar de wond in zijn linkerhandpalm keek, met een nuchtere opmerking (“Ik heb gisteren iets te hard in mijn tuin lopen spitten”) de zeepbel uiteen deed spatten.
Ik vroeg me meteen af, hoeveel zogenaamde wonderen in het verleden misschien in retrospect zijn toe te schrijven aan huishoudelijke werkzaamheden.